''Traktuję fortepian jako niczym niewyróżniający się instrument w bogatej kolekcji muzycznej. [”] Z jednej strony podnieca mnie na przykład możliwość napisania czegoś w rodzaju koncertu fortepianowego, z drugiej zaś - nie bardzo wierzę, by bez popadania w banał rzucić nowe spojrzenie i wykrzesać znaczące impulsy z tego trójnożnego wspaniałego zwierzęcia. Ale istnieje przecież coś lżejszego - zabawa, igraszka, krzywe zwierciadło, odbijające dostojne oblicze grubasa. Nie wyrafinowane gry, lecz skakanka bezproblemowego potraktowania sprawy. Nie gra na koturnach, lecz w adidasach. Przymrużenie oka w spojrzeniu na opasły instrument produkcji wzruszeń odbiorców i cierpiętniczych przeżyć ćwiczących gamy i pasaże młodocianych zakochanych w muzyce. Ratunkiem dla kontynuacji procederu komponowania na fortepian może być [...] świadome “anty-działanie”, przedstawiające jakby w krzywym zwierciadle dotychczasowe osiągnięcia twórczości na ten instrument.''